Tag: Picasso

Picasso 50 jaar geleden.

De kunstenaar heeft gefaald en dat falen is wel het mooiste dat hij liet zien op het einde van zijn leven.

Dit schilderij is geschilderd door Manuel Ortiz de Zárate rond 1900 in Parijs. Je herkend Picasso er niet in, derhalve dat hij gemaskerd eruit ziet en twee verschillende ogen heeft. Of wat het ook is. Een poging opzoek naar een eigen stijl¿ Een beetje geforceerd. Gewelddadig ziet Picasso er niet uit op dit schilderij. Vrouwen verkruimelen, de dood in jagen, de zweep erover heen, neuken tot de tubes leeg zijn: van het kind bloemenmeisje tot net volwassen het maakte Picasso niets uit. Zijn driften zijn af te zien op zijn schilderijen. Maar ook spijt. En daar heeft niemand het nu over.

Het gekriebel, vegen als een kind, de twee verschillende ogen hebben de uitdrukking van grote spijt. Dit is Picasso’s laatste portret. Het is over. Zijn libido is dood. Al die tranen zijn voor niets geweest. De kunst heeft gefaald en dat falen is wel het mooiste dat hij liet zien op het einde van zijn leven.

Ik heb het geluk gehad zijn laatste schilderijen te mogen zien. De figuren op de schilderijen hebben geen vingers meer, uit hun polsen stroomt bloed. Geamputeerd door de ‘biologie van de dood’ die als een laatste restje verf uit zijn lichaam lekt: ik heb spijt van alles.

Picasso’s laatste werk ligt ergens opgeslagen. Hopelijk kunnen we die nog eens zien. De erfgenamen zijn er niet door gecharmeerd om die te laten zien. Maar ik weet, …dat Picasso zijn laatste jaren zich doodschaamde over hoe hij van Minotaurus een muis werd.

Like the mythical bull-man, he was a big beast who could not be tamed and whose animal magnetism attracted women in droves. He carried them back into his labyrinth where he enjoyed them – but could he ever find his way out again?

‘The Minotaur keeps his women lavishly but he reigns by terror and they’re glad to see him killed,’ said Picasso (quoted in Life with Picasso, 1964, by Francoise Gilot and Carlton Lake).

De vrouw valt in onderdelen uiteen. Wie is hier de voyeur. U natuurlijk.

Liggend naakt (De voyeurs) – Femme nue allongée (Les voyeurs) 1955 – Pablo Picasso. Olieverf op linnen, 80 x 192 cm – Legaat van Jacqueline Picasso

Madrid 10 april 2023 Robert Kruzdlo

Terugreis naar mijn dorp Jerez

Op reis in/uit Nederland naar Spanje had ik verschillende ontmoetingen met kunstenaars, schrijvers en een uitgever. In Hilversum had ik een ontmoeting met de legendarische ironische clown en intelligente Limburger Chrétien Breukers en zijn buikspreker Hans van Willigenburg van De Nieuwe Contrabas. 

Abboneer je op DE NIEUWE CONTRABAS!

Een lang gesprek over boeken met uitgever Marc Vleugels, van uitgeverij Vleugels. 

In Hilversum, wilde ik een oude vriend bezoeken. Die was niet thuis. Ik kwam voor de provinciale verkiezingen héél véél D66ers tegen. (Dikke66ers.) Later langdurige gesprekken, in een plaatselijk café, over politiek waar ik niet wijzer van werd.

Dwars door Spanje met de trein kwam ik Paco Huelva, tegen. Mooie man, schrijver en zoals een Spanjaard reageert, op je plaats. (Hij schreef o.a.: “La flor del ray” een roman is met een sterke dosis metalliteratuur.)

Na Malaga, naar Torrox – vrienden bezoek – bezocht ik het Picasso museum in Malaga. Torrox ligt een uur met de bus van Malaga.

Een zelfportret, …had zo gekund, waarom ook niet? Foto onder: Robert Kruzdlo in het atelier van Picasso.

Wachten op Godot.

En uiteindelijk met de trein via Cordoba terug in Jerez de la Frontera. ‘Wat een dorp,’ zei ik tegen mijzelf. Het is een stad, maar toch, dorps.

In de Volkskrant las ik aldus Connie Palmen: (…) die iets tussen zichzelf en de wereld moet plaatsen om die echt te kunnen zien,

Wat een kromme zin. Connie legt in het krantenartikel niet uit wat dat iets is, en als het al iets is tussen zichzelf en de wereld, zie je de wereld NIET meer!