Het lichaam als ding een noumenon?
In het beginnen waren we man en vrouw, ‘vrouwman,. Dat zie je aan de balzak van de man die een vrouwelijk begin heeft gemaakt. Op het moment dat de zelfdenkende cellen, neuronen beslissen om er een manelijk geslacht van te maken, groeien de schaamlippen aan elkaar en vormen een scrotum: dat is te zien door een vleselijke lasnaad, een omhoogstaand, in de lengte lopende huidlijn.
Ik droom vaak over het moment dat ik nog geen scrotum had. Vreemd maar waar. Ik loop, in mijn droom zonder geslacht rond en, op een gegeven moment plak ik het mannelijk geslacht terug op de plaats waar het heeft gezeten.
Ik loop altijd achter mijn testikels aan, haal ze nooit in en als ik ergens kom, is eerst mijn slurfje binnen voor ik mijn hand uitsteek om iemand te begroeten. Een paar slagaderen zorgen ervoor dat het slurfje ergens naar binnen wordt getrokken. Wat een verstand!
De schepper kan veel bedoeld hebben, maar de voortplantingscellen hebben waarschijnlijk meer verstand dan HIJ en gelukkig zijn de haploïde cellen zo verstandig het erfelijk materieel te gebruiken om het soort voort te laten leven.
In Slo Mo-films van Bruce Nauman: Black Balls, Bouncing Balls, Pulling Mouth en Gauze, is goed te zien hoe een man naar zijn ballen wil kijken, zonder te weten wat zich daar precies afspeelt en geen enkel begrip heeft van de zelfdenkende cellen, neuronen, bloedvaten. (Wat is kunst? Een inconsequente manier van kijken?)
Manon Uphoff’s beschrijvingen van de scrotum — mannelijk geslacht — zijn wel erg summier. Het mannelijk geslacht wordt van de buitenkant bekeken. Zij beschrijft het als een ding en niet als een zelfdenkende organisme, los van het individu, de man. (Het lichaam.)
Een vrouw zit op haar geslacht, daar kan het heel warm worden, een broeikast zelfs; lekkende vochtige opening. Opnieuw een summiere beschrijving. Is hiermee ook het verschil van het ding en het zelfdenkende ding beschreven?
De natuur wikt en weegt, wij kunnen alleen haar dragen met het weinige verstand dat we hebben.
Een schrijver schreef: Hij nam mij mee naar de behandelend uroloog (…) om naar mijn ‘zwangere’ scrotum te kijken (…) misschien een opspelend gezwel…
Zie hier de man met zijn biologische erfenis. Literatuur kent alleen onkenbare dingen. Troost is de enige hoop op leven.
Robert Kruzdlo 2022
