De grootste vrijheid die je als kunstenaar kunt krijgen is door je aan niemand te storen dan,… alleen aan jezelf. Onafhankelijk en je door niemand te laten piepelen. Het paradoxale is wel, dat de kunstenaar-schrijver uit voorbeelden die zij/hij heeft, haar eigen ruïne creëert.
Dat vrijheid de “kunst van het falen” is.
Vroeg in je leven falen, maakt van iemand een groot kunstenaar. Falen is altijd afhankelijk van de hoeveelheid krenkingen…
Durven te falen — KIRAC woke-denken — durven een offer te brengen betekent dat je met héél je offer ten onder gaat. Schrijven dus! (Niet schrijven als je het niet kan.)
Als ik ooit iets was geweest, denk ik nu, was het nooit wat geworden. Wat kan worden weet ik niet en wat ik niet weet, kan nog altijd komen. Dus, blijven schrijven.
Ik ben er nog niet, ben er niet, nog niet, niet?
Baby Sweet
Sandwich with
warm meat.
I’m looking for knowledge
wiht heaps of onions
to grow old together.
Exit no objection.
Dit ging allemaal door mijn kop toen ik een stukje Atlantische tonijn wilde kopen. Mijn buurman een Hongaarse fotograaf betrapte mij — verdorie ik vergeet steeds zijn naam — en zijn naar een oud café a La Feria gegaan. Ik schonk hem mijn boek (…) en natuurlijk moest hij er iets inschrijven. Plots zei hij dat hij moest nadenken en ging op de vloer liggen. (Hij had dit natuurlijk van mij. Zie Digitaal Museum.) Hij stond erop dat ik hem moest fotograferen.
En zo ging er weer een stroperige dag voorbij. Ik vergat de tonijn en viel, nadat ik een versje had geschreven — zie boven — in slaap.
