Weer iets over Manon Uphoff en de kunstenaar.
Als je schrijft, tekent, krabbelt o.a. met een balpen dan bevindt de kunstenaar zich niet in een lineaire tijd maar in een ‘duree’, in een tijd die in de breedte groeit, onophoudelijk naar alle kanten toestroomt. (Tussenmens.) Het brein neemt je in de maling en de kunstenaar moet er maar uit zien te komen. Lineair gerangschikte tijd maakt het mogelijk gebeurtenissen in de context van tijd te plaatsen maar, een duur van een creatief proces ‘duree’ heeft ook die potentie. ‘Manon Uphoff zegt in een interview: De essentie van een goed verhaal, of gedicht, of roman is dat je nog verder kunt gaan, of terug, of omhoog. Dat er ruimte is. (Duree rk) (…) Het verruimt mijn leven. Enorm.’
Het ‘toestromen’ door HET je eigen te maken moet de kunstenaar met de billen bloot. En helaas dat doet zij/hij vaak met een gereedschapskist. (Ook iets dat Manon niet zo prettig vindt: Die gereedschapskist ben ik niet.) Uiteindelijk zal de kunstenaar op het einde van zijn leven te weten komen dat hij in een tunnel leefde. Zij ziet het licht op het einde van de tunnel…
Picasso’s laatste schilderijen tonen modellen die geen handen meer hebben. De huid verkopen, voordat men de beer geschoten heeft, gaat steeds weer voor de kunstenaar op. Er stroomt bloed uit de pols. De huid is duur verkocht. De lineaire tijd heeft hen ingehaald.
Schrijven is duree, het boek is stilstand. Een hele vrucht eten gaat niet. Maar,… die vrucht zit wel in je brein. Denk ik!
.
Manon Uphoff lang gesprek VPRO
Robert Kruzdlo 2022
