(…) Ik zocht niet meer naar warm contact, zou ook niet weten hoe. Als eenling voelde ik mij vrij, ondanks dat ik geen middelen had om mij zelf te voeden en te kleden, voelde ik mij als ‘weeskind’ het beste. Mijn heimwee naar huis was uitgeblust. De brieven die ik aan moeder schreef heb ik nooit verzonden en als ik door wroeging geteisterd werd, schreef ik dat ik naar huis verlangde en borg de brief tussen alle niet verzonden brieven op. Volgens mij, had moeder geen idee hoe ik het overleefde, dat kon zij ook niet weten, ik wist het zelf niet, maar ik voelde mij vrij.
Om uit te zoeken, wat dit zelf ook mocht zijn, dacht ik er verder niet over na, dat leek mij het beste, maar…, toch dacht ik van alles. Ik dacht nooit dit of dat, ik droomde dat de gedachtes met elkaar speelden en uiteindelijk, hoe absurd, wanhopig werd ik er niet door, integenstelling tot Sisyphus zocht ik niet naar de betekenis van de mens, naar eenheid en helderheid, ook kwam ik niet in opstand en passief was mijn gedrag ook weer niet. Nee, gelatenheid was het nu ook weer niet. Geen kwelling, geen hoop, er was alleen een onvervulbaar nu, een nu omgeven door niets, zonder God en zonder rede. Het nu, komt in opstand tegen het verleden en toekomst, tegen de stront in je ogen van een ander. Moeilijke zin¿
Er zal geen toekomst of einde zijn. Zelfs als het ‘einde der tijden’ toch aangebroken is, – de glorieuze entropie – is er nog steeds adaptatie en overleven, een nu. De wereld zal nooit vergaan. Want niets kan verdwijnen. *
.
Tekst uit het boek KERMIS van Robert Kruzdlo.
*’Omnia mutantur, nihil interit’, schrijft Ovidius in Boek XV
