Ze zat in het laatste jaar van de middelbare school. Een nogal bonkige tiener die danste op de muziek van Tom Jones Sex Bomb. Ze was van een andere chemie, haar lichaamssappen werkte fysisch anders dan bij haar klasgenoten. Ze had dijen als een merrie. Hengstig. Ik had de Multatuliaanse ‘gele jalousie’ en begreep algauw dat het kwam dat zij zich te veel door de teugels van haar driften liet leiden. Ik kreeg er groene ogen van.
We hadden sex op de bank in moeders flat. Zo’n flat, een doos, rijen dozenflats, onooglijk nu, maar toen waren de straten nog niet vol met auto’s. De bomen waren dun en de zomers zwoel van het jonge gras.
Daar op die bank trok ik te laat mijn ding terug. Paniek. Vooral zo vlak voor het eindexamen. De pil? Condoom? Spieraaltje? We waren nog jong en seksuele voorlichting, ho maar. De seksuele revolutie was net begonnen: voor haar nog meer vreugde. Dolle mina, och dat kon er ook nog bij en…, ik ben géén bezit van jou kwam als een woke: anti psychiatrie. Een warrige tijd. Sex bleef hetzelfde.
Uren heeft ze in paniek haar vulva vol zeepschuim gestopt.
Ik was verslagen door schaamte en wanhoop die mij paranoia maakte, maar dat was ook weer in. Ik sliep op de Dam, in het Vondelpark en iedereen dacht dat ik stoned was. Mijn ogen zagen zwart van ‘puberpaniek’. Er was niemand om mij heen die ik het verhaal van de bank, Osdorp, zeepschuim en dat ze misschien in verwachting was vertellen kon.
Eindexamen schoolfeest. Op Sex Bomb werd wild gedanst. Zij danste als een circuspaard op spitzen de twist. Een raar gezicht was het en niemand begreep het. Bezweet zoende ze in het fietsenhok met een klasgenoot. Ze had zich het gompes geschud, en haar moeder had haar die nacht alles vergeven: vloten de vogels.
Ze werd misselijk en ging naar het toilet. Daar viel iets in de pot. Ze keek er naar. Ze trok de wc door en vergat alles. Ze ging psychologie studeren. Deed het met die en die. Slaagde, zonder moeite. Alles ging zonder moeite. Had het geluk met de erven en biologisch veranderde er niet veel bij haar. Ze had haar hele leven geluk.
‘Weet je,’ zei ze de volgende dag toen ze gebiologeerd in de pispot had zitten kijken, ‘het waren net lucifersstokjes.’
Meer dan 55 jaar geleden en nog steeds komen de herinneringen zonder dat ik erom vraag terug.
De zelfdenkende neuronen die houd je niet tegen.
.
Girona 5 mei 2022 Robert Kruzdlo
