“Je had die nacht een kont vol scheten, schat, en ik neukte ze uit je, dikke kerels, lange winderige kerels, snelle kleine vrolijke scheuren en heel veel kleine ondeugende scheetjes eindigde in een lange stroom van je gat. Het is geweldig om een scheten vrouw te neuken wanneer elke neukpartij haar uitdrijft. Ik denk dat ik Nora scheet overal zou kennen. Ik denk dat ik haar kon uitkiezen in een kamer vol schetenlatende vrouwen. Het is nogal een meisjesachtig geluid, niet zoals de natte winderige scheet waarvan ik denk dat dikke vrouwen hebben. Het is plotseling de droog en vies, zoals een brutaal meisje zich ’s nachts in een slaapzaal op school zou uitleven. Ik hoop dat Nora haar scheten in mijn gezicht niet zal laten. Zodat ik ook haar geur zal kennen.’
Joyce op zijn best? Joyce die alles kon doen met taal. Onbegrensd. De drift in taal vergoddelijkt alles, niet de afgesproken taalregels. Als de vrije wil niet bestond was er geen goed en kwaad.
Taal tuinieren, schoffelen en spitten. Wat de een onkruid vindt is voor een ander schoonheid. Taalgeleerdheid is een vak die Joyce begreep: op de schop ermee! Er wordt altijd te veel of te weinig gezegd en je bloot geven in taal is van een intellectuele naïviteit. Onschuldig op ‘taaldrift’ reageren is niet naïef, het mooiste wat er is.
‘Leven is dat wat met geweld zijn weg baant,’ Lucilius.
Barcelona Robert Kruzdlo 30 april 2022
