Kijk dwars door de taal…

Ik kijk wars door de taal.
Soms lijken mijn emoties onbeweeglijk gevangen in een blok kristalhelder kunsthars. Ik heb een evenwicht bereikt zonder bewegende grenzen, zoals liefde of schoonheid: een ik als lava gestold Pompeii. Maar omdat ik onder druk van mijn omgeving, familie, vrienden, kennissen, internet-relaties sta, voor wie ik iets beteken, of niets, bewegen de moleculen de dode stof en brengt het leven terug; in de levende cellen komt bewustzijn. En wat zo even onbeweeglijk leek, bewoog en keert de drift, de emotie, gevoel en verwarring terug.

En dan hét moment. Ik stap het restaurant binnen en draai me langzaam om. Achter mij roepen de pensionado’s om niet meteen weg te gaan maar te blijven staan. Geduldig wacht ik. Onderwijl wordt er schor gekird, lacherig fotocamera’s en telefoons haastig tevoorschijn gehaald. Als de oude meute zich kakelend heeft opgericht van hun handdoeken en ik mij heb neergelegd bij het ‘niet’ eeuwigdurende geduld dat ik voor ze heb, loop ik heupwiegend met een meisjesstemmetje terug de keuken in: Dag, dag lieve kreukeltjes.

Het gekakel verstomd niet. In het kippenhok dwarrelen de veertjes in het rond. Het applaus sterft in een enkele handpalm. Ik doe in de keuken mijn werkschort uit en loop de heuvel af.

Gortdroog kraakt het gras als glas onder mijn voeten. Onder een oude boom staat mijn tent. De zon is al achter de kurkbomen verdwenen. Koel is het nog niet. Uit de grond komt een mol. De krekels ritsen tjirpend magnetisch schurend aan het zwarte licht dat tussen de bomen opkomt. Het mooiste wat er is. Boszwart. En dan mag er verder ook niets zijn.

Zoals bij een varken het achterwerk het mooiste is, zo toonde ik de oude dames en heren mijn door de Franse zon gekleurde ‘cul bronzé.

Dit moment schoot mijn te binnen en ik schreef het meteen op.
De lezer zal al zijn fantasie moeten gebruiken om het te begrijpen. Literatuur begint eerst bij niet willen begrijpen. Taalregels zijn handig, maar het verandert niet veel aan de mogelijkheden die er nog steeds zijn. Ik kijk dwars door de taal heen.

Er is niets te zien dan letters om te lezen. Net als bij een
kwal
op het strand,
je ziet de inhoud, een inkijkje;
jezelf is wat je ziet,
je droomt
dwars

door de wereld heen.

_{Rome papers 2021 Robert Kruzdlo}