Verscholen tussen de dennenbomen boven de wortels van een 13.000 jaar oud dennenbos, lag een klein dierenpark. Een besodemieter-dierenpark. De bezoekers werden op allerlei manieren belazerd. Dat werd mij streng geleerd. Zo werden uitsmijters van oud brood gemaakt, brood dat was bestemd voor de dieren. Over datum brood. Een glas ranja was meer water dan iets met een zoetstof. Genoeg.
Ik was twee keer blijven zitten op de lagere school en hersens had ik niet, volgens mijn moeder. Ze vroeg zich niet af of dat aan de huiselijke omstandigheden lag. Op een dag besloot ze mij af te zetten bij de familie die het likmevestje-beestenpark bestierde. Die kon zo’n onbetaalde kracht best gebruiken. Ik kreeg een met beschimmel bekakte Kip Caravan die verscholen stond achter het theehuis van het dierenpark en ik moest die zelf schoonmaken. Het was er zo vochtig dat er nooit droge kleren in de kast lagen. Meer dan 40.000 woorden heb ik al over het park geschreven, maar over hierover nog niet.
Aan de overkant van het spookpark woonde in een villa de familie Eikse. Geregeld kwam de familie met zoon Mom naar het beestenpark. Zoon Mom had blond krullend haar en blauwe ogen. Ik was altijd gespannen als hij in een net taaltje vroeg of hij mij kon helpen. Dat mocht met vlees voederen aan de wilde beesten, hooi voor de olifanten en nog veel meer. Hij deed met zijn handen alles verkeerd, en elke keer vroeg ik hem te wachten tot ik hem iets opdroeg. Dan hingen zijn handen lusteloos langs zijn lijf. Verbouwereerd.
Deze introductie is misschien niet nodig maar, op een avond het was warm. zaten we in de Kip Caravan, op de rand van het bed. We droegen alleen een korte broek. Mom vroeg of hij de foto’s mocht zien. Ik was verbaasd. Hoe weet hij dat ik foto’s had? Hij tilde de matras op en haalde de foto’s tevoorschijn. Zonder iets te zeggen deed hij zijn kleren uit en schoof met die ongeduldige handen van hem, mijn korte- en onderbroek naar beneden. Nu leek hij de baas. Mijn lichaam verstramde en toch, waarom had ik een erectie?
Ik moest op mijn buik gaan liggen. Mom ging met zijn lichtbruine huid op mij liggen en begon met zijn onderlijf over mijn gespannen billen te schuiven. Waar heeft hij dit in godsnaam geleerd, zo schoot er door mij heen. Ik lag als een springplank, gespannen afwachtend wat hij zou doen. Zachtjes begon hij in mijn oor te hijgen. Stom van mij om de naaktfoto’s onder mijn matras te verstoppen. Daar zoekt toch iedereen meteen als je iets wil stelen? Ik hield mij stil. Hij wurmde wild met zijn geslacht en zijn stoten werden pijnlijk. Vochtig werd mijn achterwerk. Zijn hart bonsde tussen mijn schouderbladen. Langzaam liet hij zich van mij afvallen. Hij zweette.
Doe jij nog iets, vroeg hij met speeksel in zijn mondhoeken. Ik kon niet zeggen dat ik over alles spijt had. Hij zou mij uitgelachen hebben. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Voelde mij vies. Nee, ik wou niet naar hem kijken.
Kom ik ga, en hij trok snel zijn kleren aan. Ik wachtte tot ik hem niet meer hoorde. Een bosduif koerde. Waar moet ik de naaktfoto’s verstoppen? Och nu hij het wist, onder het matras maar weer.
Na een paar maanden nam ik de trein naar Amsterdam. Het was mijn eerste treinreis. Ik voelde mij trots. In de stad was ik van plan een cadeautje voor mijn moeder kopen. Alles was die dag, zoals ik het mij nu nog kan herinneren, kind begrijpelijk, maar ik voelde me groot en liep een souvenirwinkel binnen.
Een man, met een keppeltje op zijn hoofd, lokte mij achter in de winkel. Hij liet mij pennen zien die, als je ze op de kop houdt, de vrouwen langzaam aan naakt werden. Ik raakte zo opgewonden dat ik niet zag dat de man achter een gordijn was verdwenen, alsof hij mij even alleen wou achterlaten. Na een paar minuten kwam hij terug. Hij liet mij naaktfoto’s zien van naakte vrouwen. De opwinding maakte mij blind en stom. Ik betaalde en even later stond ik zonder cadeautje voor mijn moeder op de stoep.
Dagen later waren de foto’s verdwenen.
Mom Eikse heb ik niet meer teruggezien. Hij is nu een gepensioneerde consul en verzamelt geld voor kinderen in oorlogsgebieden.
Later werd mij de toegang tot het spookpark verboden. Ik had gewoon over alles mijn mond moeten houden.
Ja natuurlijk lag het aan mij dat deze geschiedenis zich zo had afgespeeld!
.
Rome 17 maart Robert Kruzdlo
