Menselijk gedoe

Pastel Onno Boerwinkel kijkt niet uit op de Via dei Condotti Rome. ( Onderaan draait hij zich om.)

5 november Rome, De zon staat laag en schijnt kiezelhard de Via dei Condotti en Piazza di Spagna binnen – alsof een hemelse deur openstaat. Omdat het winter is, dringen de gedachten in mij op, dat het licht winterlicht moet zijn. Onzin, licht is licht. De zon blijft de zon. Zomer, herfst, winter en de lente, de zon blijft dezelfde al miljoen jaar, maar het gevoel, de beleving is anders. Ik dartel als een oude man naar Davanti a la Chiesa en vervolgens wandel ik naar mijn favoriete koffiehuis: Crico. Ik heb hier eerder gelopen met O. De achternaam van een kunstenaar schiet me niet te binnen. Verhip hij heeft “achteraf” de krijttekeningen gemaakt van dezelfde straten en pleinen waar ik nu bijna dagelijks kom. In zijn atelier. Hoe heet hij ook alweer¿ Zijn krijttekeningen zijn vlekkerig en laag op laag. Je krijgt het idee dat hij in detail niet kan tekenen. Gedetailleerd lukt het niet de mens neer te zetten. Hij zet de figuren in vlekken binnen de contouren. Met korte heftige hanenpoten. Lijntekenen, wat niet zijn stijl is, kan het andere uitlokken: hij morst schoonheid. Ik kom maar niet op zijn naam. Zal door de Corona komen. Met kleine kriebelige vlekjes bouwt hij een beeld op. Alsof de zon recht in je ogen schijnt.

Ik ben nu twee maanden in Rome. Ik ben hier om mijn boek KERMIS nog een keer goed door te nemen. Het tweede deel is een ramp. Tot nu toe heb ik nog geen hulp van derden ingeroepen. Het moet nog geredigeerd worden. Dat komt later. Ik mors veel taalfouten. Altijd.

Omdat ik de slaap niet kon vatten – de achternaam van de kunstenaar schiet mij niet te binnen, luister ik naar VPRO-radio. Een uitzending van 28 januari 2014. (Zie onder.) Frederique Schut vertelt o.a. over een relatie die zij op haar zestiende had met een oudere man. Meteen moest ik aan Marieke Lucas Rijneveld denken: Mijn lieve gunsteling. Twee boeken die thematisch iets met elkaar gemeen hebben¿

De schrijver Zhij of schrijfster, hebben geen nieuwe Lolita’s geschreven. De boeken zijn oer-Hollands, plat, en vooral plastisch poëtisch. Nu schiet de naam te binnen: Onno Boerwinkel. Een vogelperspectief kunstenaar. Oordeel zelf.

U moet de twee boeken lezen en uw eigen lezersoordeel vormen.

Frederique Schut

28 januari 2014

In 2011 voltooide schrijfster Frederique Schut als eerste Nederlander de Mongol Derby, ‘s werelds langste en zwaarste paardenrace. In ‘Missie: Mongolië’ beschrijft ze de reis door een land dat haar volkomen vreemd is, onder zulke extreme omstandigheden dat alles onder druk komt te staan: haar ervaringen, haar gezondheid, haar relatie, haar moraal. Pieter van der Wielen praat met Frederique Schut over haar paardenavontuur.