BOEM BOEM BOEM

De flitsmijmeraar.

Het is echter hier niet de plaats om op details van die verschrikking thuis in te gaan, hoe dan ook moet ik mezelf verbieden erop in te gaan. Ik moet mijzelf zo’n opgeschreven herinneringen ontzeggen. Die kan gewoon niet worden beschreven. Thomas Bernhard De kelder.

Waar de woorden

vandaan komen

verstoord stilte

hoor mijn stem

hard om herrie

de stilte verstoord

woorden doen van boem

boem boem voor jou

stilte wil verstoren

…schrijf ik in een bericht aan Juan. _{(Gedicht Robert Kruzdlo)} Er is verder niemand in de bus. Het flitsmijmeren komt altijd als ik een lange reis met bus of trein maak. De duur van de reis is precies de hoeveelheid zand in de zandloper. Soms te weinig, soms teveel. Oponthoud of tijdwinst, je draait de zandloper om en begint aan een nieuw tijdperk. Als ik door de kleinste opening van de zandloper getrokken word flitsmijmer ik en het belangrijkst is, dat dat moment geen tijd kent. (De afstand tussen aarde en mars verdwijnt met wat zandkorrels.) Ik schrijf terwijl ik nietschrijf en de lezer leest wat ik héb opgeschreven. Onderwijl kijk ik naar de zee, tuur, waarop de zon ketst, flitsmijmer ik. Het zonlichtvernis kleurt de zee blank.

Ik leef in drie dimensies tegelijk. Binnen onder mijn schedel, buiten in de werkelijkheid en precies daar tussenin flietsmijmer ik. Ik ben een tussenmens. Ook dit schrijf ik aan Juan, die ergens met zijn door alcohol aangevreten kop op mij wacht. Juan zijn hersenen werken niet meer zoals het hoort. Hij woont nu in Klootjesland, maar het maakt niet uit waar hij woont flitsmijmer ik en val in slaap. Ik schrijf ook als ik droom.