Mijn hoofd zei: je mag niet alles zeggen, al is het de waarheid, en die stem in mijn hoofd klonk als de stem van grootmoeder An: met de stem was ik het niet eens. Ik tuurde door het zijraampje van de auto naar buiten, zag niets, dan mijn eigen onvermogen en voelde plotseling de zwaarte of aantrekkingskracht van de eenzaamheid. Ik wilde alleen in mijn lichaam zijn; ik zag mijn spiegelbeeld niet. Ik keek recht in het gezicht van het onvermogen, de leegte, niet meer en niet minder een angstig gevoel met als doel …? Pas nu drong het tot me door: het vermogen hebben om het te zien.
@robertkruzdlo 2020
