7 oktober 2019 Laura woont niet in Catalonië, ik wel. Ik begrijp dat er veel mensen in Catalonië zijn die de repressie van de staat Spanje afwijzen maar géén onafhankelijkheid wil. Wie wel onafhankelijkheid willen kom je in dit lijstje tegen:
Op een feest mocht ik niet Spaans dansen. Immers ik woon in Catalonië en niet in Spanje!
Met de lange wijsvinger wordt mij dwingend gevraagd Catalaans te spreken en geen Spaans.
Kinderen die op de lagere school Spaans willen leren worden tegengewerkt. Hooguit een uurtje per week.
Een Nederlandse familie met schoolgaande kinderen in Catalonië zijn om die reden teruggekeerd naar Nederland.
De oudere generatie Catalanen schrijven of lezen geen Catalaans. Toch spreken zij alleen Catalaans. Spaans als het echt moet. Zo moeten zij geregeld Spaans spreken, b.v. bij een specialist, bank of restaurant.
Catalanen beweren, zo wordt er naar de toeristen geroepen: al ons geld gaat naar Spanje. Ik betwijfel dat, omdat ik honderden zwartwerkers ken.
Catalanen onderdrukken Spaans denkenden en zijn niet instaat anders te handelen dan waar ze hun Spaanse buren van betichten: repressie.
Catalanen hebben in het verleden geen enkele moed getoond ten aanzien van de tweede wereldoorlog. Sefardische Joden die uit Catalonië zijn verdreven, hebben van de Catalanen nooit eerherstel gekregen. Inmiddels van Spanje wel. Ze zijn weer welkom in Spanje.
Catalanen zijn lieve mensen. Ik ben hier graag, maar wel onder een geaccepteerd repressie. Alles moet op zijn Catalaans! En pas op…, als je Spaans denkt of voelt!
Ik ben niet helemaal zeker of ik en anderen als gast welkom ben? Catalanen zijn niet anders dan hun buurman. Ik denk post-democratisch en ik moet op mijn hoede zijn. Mits ik mij houd aan de regels van de Catalanen mag ik gast zijn in hun land.
Spaanse verslaggevers worden aangevallen, hun werk onmogelijk gemaakt. http://www.rtve.es/directo/teledeporte/?pais=ES
De lijst had veel langer kunnen zijn, maar ik laat het hier even bij.
In El Mati lees ik de gevoeligheid van een Catalaan die in Duitsland woont; overgevoelig, grenzend aan een bijna wanhoop: Si els fantasmes de l’Estat fan sang la vessarem amb patriotisme i honor. Ells seran els criminals als quals algun dia els arribarà el botxí. Ah! Encara que fins ara no ens han mostrat gens de confiança, algú a Europa, la UE, ja comença a posar l’Estat espanyol al costat de Turquia. El Parlament europeu està enviant una delegació per comprovar com està per aquests verals el tema dels drets humans. Serà avui o demà però, com diuen ells: a cada cerdo le llega su San Antón. Endavant demòcrates catalans! La República Catalana serà nostra, costi el que costi. Fermesa i coratge; els necessitarem, però guanyarem!
Meer over Laura Prat Bertrams zie Spanje.cat
.
