Er zijn volgens mijn intuïtie vier bronnen waar een kunstenaar uit kan putten. Maakt niet uit hoe diep de put is. Hoe langer de ketting hoe mysterieuzer de vier heilsleren en de werking van het brein zijn. De bron van het ego kan behoorlijk schreeuwen, echoën en razen, de ziel fantaseren. Het biologische brein goochelt zich een tussenweg: hij is oppermachtig.
De meeste kunstenaars geloven alleen in de drie-eenheid: ego, hart, geest en ziel. Ik geloof in een ‘état mixte’ het biologische brein en de beleving. Het bubbelen (on)bewustzijn. De beleving staat niets in de weg, het gaat zijn weg. Tussen beleving en het biologische brein speelt zich het mensenleven af. Tussen buiten- en binnenwereld. Deze Tussenmens is in staat te overleven. Niet-lineair en niet chronologisch, voortdurend zijstappen, verleden en toekomst door elkaar gehusseld. Door miljoenen-, miljardenbeelden op te slaan in het brein krijgt ieder zijn eigen plek als tussenmens. Niemand heeft hetzelfde breinarchief, daardoor is ieder mens uniek en vrij. Vrij? Welnee, zelfs de lezer van dit blog zit aan handen en voeten gebonden aan zijn wrok, liefde en haat. Het is een deugd zou ik zeggen.
Niet over mekkeren, wees trots. Vrijheid is het beste idee. Wie vertelt de waarheid? Ik niet. Kan het niet. De schrijver of het biologische brein met zijn gigantisch depot aan beelden, wie spreekt de waarheid. Met alle computers van de wereld bij elkaar weet je nog niets. Blijf maar geloven.
Ik verzamel een serie kinderportretten omdat het opdrachten waren. Vanaf 1975 schilder en teken ik kinderen in opdracht. November exposeer ik deze kinderportretten in Gerona Spanje. Nu ik die gezichtjes zie, denk ik aan het bovenstaande: ze zijn nog niet verpest? Dat denk je. Moet je hun ouders kennen. Al hun leed, trauma’s, verdriet en woede geven ze door aan hun kinderen en die geven het weer door aan hun kinderen.
Wie steekt het licht in de duisternis van ons brein aan? Ik niet, ook een zelf, ziel, ik of geest niet. Dan doen neuronen. Die zullen elk rein kind vermorzelen zoals ik, wij zijn vermalen door onze lieve ouders. De wereld is geen plek om rein te blijven? Denk van niet?
Ik krijg nog steeds opdrachten en die neem ik met trots aan. Kinderen vertellen mij hoe ellendig hun leventje is, ook al lijken hun ouders normaal. Aanstoot nemen noemt Marcuse de ‘wraak der onmachtigen.
..
@robertkruzdlo
