Lucht van marmer
Deze drie woorden wilde ik nog in mijn boek “TussenMens” kwijt, maar helaas de uitgever zette een punt achter mijn interventies. De tekst moest naar de drukker. Dat begreep ik. Tot op het laatste moment wilde ik nog veranderingen aanbrengen. Nu kan het niet meer. Het boek houdt mij nu op een andere manier bezig. Ik ben bang geworden voor het boek. Het is niet meer van mij en de lezer gaat er mee vandoor. Straks komen er allemaal vragen die ik nooit had verwacht en vragen die mij teleur kunnen stellen, mij pijn kunnen doen. Ik voel mij nooit superieur als ik schrijf; ik voel mij eerder pijnloos als ik het diepste uit mij haal. Pijn heb ik nu. Geen spijt. Mijn boek balanceert op de rand van de helderheid en mysterie, bittere ernst en frivoliteit. Soms denk ik dat al die herinneringen die ik en de eerste en derde persoon beschrijf, dat mijn brein uiteindelijk de laatste beslissing had: het boek is nu van de lezer. Niemand kan kritiek hebben op wat je gedaan hebt. Hooguit had ik nog langer aan het boek willen schaven. De lucht was van marmer, had ik er nog wel in willen hebben.
@robertkruzdlo
