Marian Donner schreef in De Groene Amsterdammer 12 juni 2019
Elk nieuw medium zorgt steeds opnieuw voor een andere beleving van de wereld om ons heen. Maar daar heb je wel een telefoon voor nodig.
Wie iemand wil bereiken of iets wil bestellen moet alleen nog de juiste knop zien te vinden (hetgeen sommige ouderen juist weer tot waanzin drijft, want waar in godsnaam zit dat ding?).
We hoeven de deur niet meer uit, in plaats van de wereld in te gaan, halen we die wereld binnen in de palm van onze hand.
Tot zover Marian Donner.
Ben ik nu wakker of droom ik? Ik doe het raam open en kijk naar de bergen, ruik de groene begroeiing, hoor de vogels kelen en zie over de vensterbank een rij mieren met strootjes, bolachtige pluisjes, die hun mierenwerk al meer dan miljoenen jaren doen: ze weten niet beter. De zon komt elke dag op.
In de stad is het drukker geworden, meer toerisme, meer hash-terrassen, vreet- en drinkcultuur is toegenomen en de junkies lopen er nog steeds als genageld aan het kruis rond. De stoute jongens hebben nog steeds hun wijk en omdat je niet meer in de rij hoeft te staan voor een kaartje, is het bij Febo zo druk dat ik geïrriteerd door loop. De wereld is niet veranderd. Ik wordt bijna omvergereden door een fietser.
Ik sluit het raam ga op bed liggen. De wereld is alsmaar drukker geworden door de telefoon.
