Ik loop al een tijdje rond met Spinoza in mijn hoofd. De naam Spinoza en niet hijzelf. Een herinnering aan het woord conatus: iets blijft van kracht, verandert om zichzelf te verbeteren. Spinoza had dit bedacht. De entropie van het brein. Mijn vrijheid van meningsuiting, mijn conatus, zal zich niet identificeren met een groep, ik laat mij niet door een groep op een positieve manier beïnvloeden. Dat deed Spinoza ook niet. Je moet het talent er maar voor hebben. Ik kan zonder de opium van een groep en streef mijn eigen conatus na, zij is altijd machtiger dan welke groep dan ook: zo overleef ik. Het brein heeft zijn eigen bouwplan.
William Faulkner schreef: ‘… te leven en leven voort te zetten.’ Dat is de kracht van een brein. Een brein die uit wanorde tot een niet constante orde komt; een kracht van entropie. Een orde die even leeft en dan weer wordt ingehaald door een andere orde dat je wilskracht kunt noemen. Een drift, liefde, zich een weg zoekt in een wereld die om mij heen gesloten zit. Maar nee, een groep nooit. Mijn hoofd is een soep waar constant een lepel in roert en waar ik elke moment van kan proeven en beleven, want meer is het ook niet.
@robert kruzdlo
