Robert Kruzdlo Je hoeft niet te weten waar schrijven begint.
Lydia Davis schrijft: Daarnaast heb ik de neiging bij het schrijven mijn instinct te volgen – ik trek mijn impulsen niet in twijfel. Dus als ik iets wil herschrijven, ga ik mezelf niet voorhouden dat het geen zin heeft om dat te doen. Ik volg mijn instinct: er kan een reden zijn dat ik iets doe, een reden die ik op dat moment niet doorgrond maar die me later duidelijk zal worden.
Even verderop: Maar zoals gezegd volg ik vooral mijn impulsen bij het schrijven, zonder me af te vragen of wat ik doe verstandig, efficiënt, moreel verantwoord enzovoort is. Ik doe het omdat ik het leuk vind of omdat ik het wil – wat eigenlijk altijd het uitgangspunt zou moeten zijn bij schrijven.
Mijn onbewuste, of welk deel van de hersenen het ook is dat het hardst werkt bij het schrijven van iets nieuws, is heel ontspannen en voelt zich op zijn gemak, omdat er een duidelijke taak ligt om op terug te vallen zodra ik, even, niets meer weet toe te voegen aan het nieuwe verhaal.
Lydia Davis zegt hierboven: Omdat de ik het wil, en, de ik het even niet weet.
Zou die ik van Lydia Davis niet gewoon een beleving zijn van haar impulsen, driften, onbewust willen, en, hersendelen die willen schrijven? En als de hersenen hard werken, dat willen, wie schrijft er dan? Als de wil wil of niet wil, wie schrijft er dan? Lydia Davis palimpsest?
Dostojewski laat geen twijfel bestaan aan wat zijns inziens de oorzaak is: ‘Als Stawrogin gelooft,’ zegt Kirilow, de nihilistische amateurtheoloog in het boek, ‘dan gelooft hij niet dat hij gelooft, maar als hij niet gelooft, dan gelooft hij niet dat hij niet gelooft.’
Een schrijver gelooft dat hij het is die boeken schrijft.
Lydia Davis, Het gaat om het verhaal: Over schrijven en schrijvers. Vertaald door Nico Groen en Nicolette Hoekmeijer. Atlas Contact
